وقتی کودکان وارد سن نوجوانی می شوند، چیز بسیار عجیبی به نام سکوت و خاموشی اتفاق می افتد. این امر زمانی اتفاق می افتد که پدر و مادر در امور آنها دخالت می کنند. در این دوره کاملا طبیعی است که کودکان در مقابل پدر و مادر خاموش و آرام باشند، نسبت به موضوعی که آنها مطرح می کنند بی توجه بوده و تمایلی نشان ندهند یا علایق و رغبت های آنها را نادیده بگیرند. یک قسمت از این امر مربوط به تمایلی است که کودکان به حریم خصوصی خود دارند و قسمت دیگر مربوط به این است که فکر و اندیشه کودکان متوجه امور دیگر است. بسیاری از نوجوانان با توجه به این که احساس می کنند مورد تایید قرار نخواهند گرفت، از صحبت کردن خودداری می کنند. آنها با این که خودشان صحبت نمی کنند، همان زمان نیز هیج ارزشی به صحبت ها و عقاید پدر و مادر خود قایل نمی شوند.